28 apr Recht uit het hart…
Terwijl ik dit aan het schrijven ben, twijfel ik nog steeds ontzettend of ik het wel moet doen. Wel opschrijven, niet opschrijven en vervolgens dringt de vraag zich op wel delen of niet delen. Het is zo persoonlijk en zo privé. Het gaat niet alleen mij aan, maar ook mijn gezin. Bovendien staat het zo op het eerste gezicht los van mijn werk als boudoirfotografe, maar aan de andere kant heeft het er juist weer alles mee te maken. Ik heb de vraag wel of geen blog schrijven eerst voorgelegd aan de ladies in mijn VIP groep The Red Room op Facebook. Daar voelt het voor mij als een warm bad, de vrouwen zijn er zo open en eerlijk. Door hun reacties durf ik het aan en denk ik dat ik er goed aan doe het te delen. Ik hoop er andere vrouwen mee te kunnen helpen, al is er maar één persoon die zichzelf erin herkent en er steun uit haalt.
Huiselijk geweld
Ik heb er eerder naar gerefereerd op social media, maar toen voelde het nog alsof het om iemand anders ging. Tot voor kort voelde het als iets van buiten mezelf, terwijl ik de littekens tot in het diepst van mijn ziel voel. Zo aan de buitenkant is er niets te zien. Blauwe plekken genezen weer en handafdrukken verdwijnen, maar van binnen zijn de sporen goed voelbaar. In eerste instantie alleen voor mezelf, maar zodra iemand dichterbij komt is het ook voor de ander duidelijk. Vooral relaties zijn moeilijk. Het is moeilijk om een ander te vertrouwen en kunnen vertrouwen is wel de basis voor een goede relatie. Elke dag is een gevecht, de ene dag zwaarder dan de andere. Soms zo zwaar dat ik denk dat ik het niet meer ‘kan’, dat ik niet meer geschikt ben voor een relatie. Dat ik beter alleen door het leven kan gaan. Maar dat is niet wat ik wil en zoveel macht wil ik niet uit handen geven. Gelukkig is er altijd wel die ene persoon waarbij je jezelf veilig voelt. Die hoop heb ik altijd gehad. De hoop dat er ook voor jou zo iemand is moet je nooit opgeven.
Het is inmiddels bijna 10 jaar geleden. Ik dacht dat het mij nooit zou overkomen. Voelde me een sterke vrouw met een eigen wil. Het was het bekende ver-van-mijn-bed verhaal en ik dacht altijd dat wanneer je in zo’n situatie zou belanden, je gewoon je spullen pakte en wegging. Totdat ik er zelf ineens middenin zat en er niet zomaar uitkon. Het is zo raar om te merken hoe anders je denkt in zo’n situatie, hoe je denkt wanneer de angst regeert. Ik heb er nooit aan gedacht om naar de politie te stappen, in mijn hoofd kon dat niet. Die mogelijkheid was uitgesloten, dan zou hij zijn bedreigingen waarmaken. Ik was niet alleen verantwoordelijk voor mezelf, maar ook voor mijn twee kinderen van destijds 13 en 15 jaar oud. Uiteindelijk is het wel een politieverhaal geworden en is dat mijn redding geweest. Maar zelfs met hem achter slot en grendel was ik nog steeds bang. Ik was nog steeds in zijn greep en kon niet helder denken.
Bijna 10 jaar geleden en nu pas kom ik toe aan het verwerken van wat ik destijds heb meegemaakt. Mijn psychotherapeut zegt dat dit heel normaal is en dat doet me goed, omdat ik overal aan twijfel. Aan mezelf, aan wat ik heb meegemaakt. Ik heb hele delen uit dat verleden geblockt. Vraag mezelf af of het wel echt gebeurd is. Verzin ik het niet? Was het echt zo erg? Ook dat schijnt heel normaal te zijn en ja, het was echt zo erg! Ik heb meerdere keren gedacht dat ik het niet zou kunnen navertellen.
Mijn therapeut vertelde over het interview in DWDD met schrijfster Greet op de Beeck, die een boek heeft geschreven over hoe zij seksueel is misbruikt door haar vader. Een ander, heftig verhaal, niet hetzelfde als mijn verhaal maar het gaat in het interview onder andere over haar verdrongen herinneringen die door middel van therapie naar boven zijn gehaald. Veel mensen trokken haar verhaal in twijfel, terwijl zij zelf niets liever wilde dan dat het seksueel misbruik niet echt was gebeurd. Mensen begrepen het niet, begrepen haar niet en veroordeelden haar. Ook ik heb niet altijd het begrip gekregen wat ik verdiende. Alsof je erom vraagt om mishandeld te worden. Alsof je er elk moment uit kunt stappen. Alsof je een keus hebt. Alsof het minder erg is, omdat je een relatie hebt met diegene. Misschien maakt het feit dat het je partner is, iemand die dicht bij je staat, iemand die je vertrouwt, het wel nog schrijnender. Zonder alle andere vormen van geweld hiermee te bagatelliseren.
Te snel nadat ik verlost was uit de situatie ben ik in therapie gegaan. Het is wonderbaarlijk hoe een brein werkt en hoe het beschermingsmechanisme van je brein werkt. Jarenlang heb ik het gevoel gehad alsof het over iemand anders ging, alsof het niet mij was overkomen. Mijn brein beschermde me omdat het te heftig was. Het schijnt dat je brein het ook al doet wanneer je nog middenin het geweld zit, zodat je op het moment dat het gebeurt al het idee hebt dat het jou niet overkomt. Alsof je van een afstand naar jezelf kijkt. Ik kon er toen nog niet over praten met mijn therapeut, was er heel stoicijns onder, terwijl ik mij wel slachtoffer voelde. Er zijn twee momenten geweest die ik me nog goed herinner waarop ik me serieus genomen voelde waardoor ik zelf de ernst van de situatie inzag. Het eerste moment was tijdens het verhoor op het politiebureau. De agenten zette het opnameapparatuur uit en gingen met zijn tweeen naar achteren om te overleggen. Toen ze terugkwamen vertelden ze mij dat ik aangifte kon doen voor hetgeen ik ze zojuist verteld had. Natuurlijk deed ik dat niet. Daar was ik veel te bang voor. Het feit dat ik op het politiebureau zat om aangifte te doen voor iemand anders binnen mijn gezin was al heftig genoeg. Het volgende moment was een paar jaar later. Er was iets gebeurd rondom mijn huis en ik was zo bang dat ik weer om politiebescherming heb gevraagd. Op het bureau vertelde de agent me dat ze eerst een en ander moest nakijken voordat ze aan mijn verzoek kon voldoen. Ik was nog geen vijf minuten onderweg naar huis of dezelfde agent belde me terug en vertelde me dat ik weer voor een half jaar melding op adres zou krijgen. Ze reageerde zo warm en begripvol, terwijl mijn omgeving me totaal niet serieus nam. De rest van de autorit heb ik heel hard gehuild. Het feit dat iemand naar me luisterde en me niet in twijfel trok, maar de ernst van de situatie inzag betekende zoveel voor mij.
Volgens mijn therapeut moet het verleden eerst naar boven komen om het vervolgens los te kunnen laten en pas daarna kan ik eraan werken me geen slachtoffer meer te voelen. Op het moment kan ik me daar nog niet zo heel veel bij voorstellen want dat is wel hoe ik me voel. Ik kijk uit naar de dag dat het minder wordt of zelfs weg is! Het moment dat het verleden naar boven komt heb je niet zelf in de hand. Het kan met verschillende factoren te maken hebben waarom het nu bij mij omhoog komt. Volgens mijn therapeut kan het zijn dat ik me nu veilig genoeg voel om het toe te laten. En daar zit wel iets in. Voor de meeste mensen was de avondklok een crime, maar mij gaf het een veilig gevoel. Ik zit nu ook in een betere fase in mijn leven, met iemand die zijn best doet mij te begrijpen terwijl ik mezelf soms niet eens begrijp. Ik heb nog nooit zoveel gesprekken gehad met en geluisterd naar een ander en ik merk dat dat zo belangrijk is. Het geeft vertrouwen waarvan ik dacht het nooit meer te kunnen voelen. Die betere fase was er al voordat ik verkering had ontmoet. Voor het eerst in mijn leven voelde ik me tevreden met mezelf, haalde ik het geluk uit mezelf in plaats van dat ik iemand anders nodig had om me gelukkig te voelen. Maar ook het maken van selfies , mezelf letterlijk blootgeven en het delen van de foto’s heeft ertoe bijgedragen dat het verleden nu opspeelt.
But first, let me take a selfie...
Het is ondertussen algemeen bekend hoe goed het doen van een boudoirshoot is voor je zelfvertrouwen en dat het lang kan doorwerken. Het is iets waar iedere boudoirfotograaf zichzelf mee verkoopt. Het geweldige gevoel had ik al ervaren tijdens mijn eerste eigen boudoirshoot gedaan door mijn lieve vriendin en fotografe Marga. Jezelf terugzien op een manier zoals je jezelf eigenlijk nooit ziet, is zo bijzonder. Elke keer dat je terugkijkt naar de foto’s ben je weer in dat moment, voel je weer wat een mooie dag het was, hoe bijzonder het was, hoe die hele dag om jou draaide. Vanaf het moment dat je in de visagie zit tot iedere ongemakkelijke pose. Maar ook de voorpret maakt het zo speciaal; op zoek naar dat ene mooie lingeriesetje, die perfecte body, of die ene kleur nagellak. Je werkt toe naar die speciale dag. Selfies maken en vooral het delen op social media heeft voor mij hetzelfde effect. Ik deel omdat ik vind dat ik het verplicht ben aan mijn volgers. Ik ga ze voor en laat zien dat het niet eng is, maar dat het juist goed is voor je! Ik maak het pad vrij en maak het makkelijk om me te volgen.
Body positivity
Mijn laatste selfie sessie verliep anders dan verwacht. Ik had vantevoren bedacht dat ik het thema ‘body positivity’ wilde gebruiken. Pure foto’s waarbij ik mezelf helemaal bloot gaf, ook de lichaamsdelen waarmee ik minder blij ben. Body positivity is een hot topic en het draait helemaal om het accepteren van jezelf zoals je nu bent. Met al je oneffenheden en onzekerheden. Als tegenhanger van alle gephotoshopte ideaallichamen die we dagelijks voorgeschoteld krijgen op social media en in magazines. Mijn lichamen zijn nagenoeg niet gephotoshopt, maar toch werk ik mee aan het in stand houden van een bepaald schoonheidsideaal. Niet dat ik het erg vind, ik laat je de mooiste versie van jezelf zien. Jij in je mooiste lingerie, in het mooiste daglicht voorzien van prachtige make-up en je haar als een Victoria’s Secret Angel. Dat is hoe ik vind dat een boudoirshoot eruit hoort te zien. Een verwenmoment voor jezelf. Het gaat om de totale belevenis.
Niet deze keer, deze keer zou ik het gedeelte van mijn lichaam waar ik het minst blij mee ben, mijn buikje, niet verbergen achter een body of een waspie (jarretelgordel). Ik heb de foto’s gemaakt, maar vind het nog steeds niet makkelijk om er naar te kijken. In eerste instantie had ik de bewuste foto in mijn Stories op Instagrtam gepost, de reacties waren overweldigend! Ik was zo geraakt en emotioneel door alle lieve, hartverwarmende berichtjes. Hierdoor had ik de moed de foto zelfs in mijn tijdlijn te posten. Met de gedachte dat het een tijdelijke post zou zijn, dat ik het op elk gewenst moment kon weghalen. Tot op heden staat de foto nog steeds in mijn tijdlijn. Wat ik niet heb zien aankomen is dat het iets heel anders bij mij naar boven bracht. Mijn verleden. Ik begrijp nog niet helemaal wat nu precies de trigger is geweest, maar na de euforie van alle liefdevolle reacties voelde ik me depressief worden. Ik was neerslachtig en somber en worstelde me door de dagen heen, futloos en zonder concentratievermogen. Het klinkt heel naar en vervelend en dat was het ook en is het soms nog steeds, maar ik geloof er heilig in dat het belangrijk is dat trauma’s eruit moeten komen om ze te kunnen verwerken. Het komt in golven. Op momenten dat het weer de kop op steekt ben ik minder sociaal. Zo was ik afgelopen week nauwelijks zichtbaar op mijn socials. Het kost me dan teveel moeite om iets te posten omdat ik dan heel erg met mezelf bezig ben. Het klinkt misschien allemaal negatief, maar zo zie ik het niet. Ik vind het mooi dat iets als het maken van boudoirfoto’s zoiets teweeg kan brengen.
Ik wil niets liever dan het verleden in het verleden laten. Dat het maken van boudoirselfies en vooral het delen van de foto’s zo’n effect zouden hebben, heb ik nooit kunnen vermoeden. Ik ben er zelf eerlijk gezegd best ondersteboven van. Het wil niet meteen zeggen dat iedereen met een onverwerkt trauma dezelfde uitkomst zal krijgen, overige factoren spelen ook een rol. Per persoon zal het verschillen wat het met je doet. Maar dat een boudoirshoot veel meer is dan het maken van ‘een paar foto’s in lingerie’ is toch wel duidelijk! Ik vind nu meer dan ooit dat ik het mooiste beroep in de wereld heb!
“Don't you know I'm still standing better than I ever did
Looking like a true survivor, feeling like a little kid
I'm still standing after all this time
Picking up the pieces of my life without you on my mind “
Alice Jansen
Geplaatst op 22:33h, 28 aprilJeetje hier word ik echt stil van. Wat een ellende heb jij mee gemaakt. Maar wat kan jij trots op jezelf zijn om dit allemaal te doen en te delen. Gelukkig is mijn verhaal minder heftig. Ik kijk er naar uit dat jij mij gaat fotograveren en dat ik na het zien van de foto,s meer zelfvertrouwen krijg en me zelf mooi gaat vinden.
Marie-jose Pennings
Geplaatst op 22:38h, 28 aprilWow ik ben er zo stil van, ik voel gewoon zoveel in me opkomen nu ik dit lees, en ik kan me zo invinden dat je in de war bent geraakt door zulke foto’s te posten , die foto’s zijn zo krachtig maar er zit vaak zoveel meer achter bepaalde kracht die je laat zien soms voel je achteraf dingen waarvan je geen weet had dat je die gevoelens had,, ik wist dat boudoirshoot veel teweeg brengt maar echt ik ben er echt stil van wat voor mooie sterke vrouw je bent, je bent een winaar lieverd jij vecht je hier uit en geeft het een plekje en dan ben je nog sterker dan ooit te voren ❤🙏
Martine
Geplaatst op 22:56h, 28 aprilLieve Pascale,
Hoe dapper dat je dit zo open durft te delen. Ik weet zeker dat je hiermee veel vrouwen over een mentale drempel helpt. Je bent prachtig, in ieder opzicht. Littekens op de ziel verdienen het te kunnen helen, bijzonder hoe het effect zo enorm onverwacht aanwezig is. Blijf jouw verhaal delen in woord en beeld ❤️
Tonny
Geplaatst op 08:35h, 29 aprilLieve Pascal
Ik lees dit en wil je een dikke hug geven,
Het geeft ook een gevoel van herkenning en maakt mij gelijk verdrietig , je herkent dit vast wel !!
Vrij, languit in hoekje v de bank, jou stukje lezend en dan in zo’n bubbel komen en liefst onder je zwarte dekentje willen duiken.
We hebben elkaar leren kennen onder eigenlijk rare omstandigheden , zomaar een regeltje een klein gesprekje” En gelijk was die klik daar” onze passie , fotograferen is en blijft een geliefd onderwerp.
Maar het wederzijds respect, gevoel en soort van genegenheid , is wat ik bij jou voel en ben super blij jou te hebben mogen leren kennen.
We overlopen elkaar niet, maar powervrouw wat ben ik trots op je!! En bewonder je mooie foto’s en zeker hoe je jezelf neer heb gezet…,
Je bent een prachtig mens van binnen en van buiten …
Trots op jou.
Dikke kusz en knuffels
Ilona
Geplaatst op 10:57h, 29 aprilDit is met recht een blog uit het hart, wat heb je veel meegemaakt en super goed dat je dit zo onder woorden hebt gebracht. Ik denk dat het voor veel vrouwen een drempel weghaalt om er ook over te praten. Zo zie je maar dat je werk als boudoir fotografe ook een helende werking kan hebben en ik hoop dat je je verleden hierdoor nog beter een plekje kan geven en het echt af kan sluiten. Ik vind je een topper
Steve Rolfe
Geplaatst op 11:52h, 30 aprilWow such a powerful story – We never know what people experience or go through on a daily basis. It’s such a great testament to you that you have not let the past stop you from creating a wonderful future and that your such a strong and inspiring person. You are the perfect person to help others and through your beautiful boudoir photography you are doing that. Thank you for sharing
F. Smit
Geplaatst op 12:32h, 30 aprilLieve Pascale
Wat heftig wat je hebt meegemaakt en hoe sterk ik je vindt.
Dikke knuffel en je bent een super mens dat je je steeds meer ook laat zien!
Xx fanny
Corinne Roos
Geplaatst op 16:41h, 30 aprilLieve Pascale,
Wat knap dat je je verhaal durft te delen.
Dat is vast niet makkelijk geweest, maar laat wel zien hoe sterk je bent!
Ik geniet van het feit dat je vrouwen in hun puurste vorm in mooie lingerie en make-up en niet vergeten hun haren zo mooi sterk neer zet.
Iedere vrouw verdient dit om te stralen net zo mooi als je zelf straalt in een fotosessie.
Bedankt voor je eerlijkheid en dat je een stuk van jezelf laat zien. Je bent een mooie vrouw! Bam dat mag best eens gezegd worden.
Groet, Corinne
Selma Veneman
Geplaatst op 19:21h, 30 aprilLieve lieve Pascale,
Wat ongelooflijk sterk en krachtig van jou om dit te delen.
Krijg er tranen in mn ogen van wat jij hebt moeten meemaken en staande houden voor je kinderen, ongelooflijk heftig.
Hoop zo ontzettend dat de therapieën en de juiste mensen om je heen je zelfvertrouwen doen groeien en je het met de tijd een plekje kunt geven.
Ik vind he een geweldig mooie vrouw van buiten en ondanks dat ik je niet persoonlijk ken denk ik dat jouw binnenkant net zo mooi is.
Hele dikke knuffel en ik heb respect voor je.
Xxx Selma
Frency Koster
Geplaatst op 10:06h, 01 meiWat een dappere actie in dit verhaal te delen, en je zo kwetsbaar op te stellen.
Dat vergt ballen!
Ik wens jou heel veel zachtheid en liefde toe voor de toekomst. Dat er nog maar vele selfies mogen volgen waaruit jij mooie levenslessen kunt halen…
Liefs Frency